Vrijdag 27 augustus staat de Zandstrooisterloop weer gepland, georganiseerd door de Loopgroep Schoonebeek. Een mooi loopevenement, ook al leven we nog steeds in coronatijd. Hopelijk laten velen zich niet weerhouden door de omstandigheden. Nicole Schepers, lid van de Loopgroep, deed dat eerder dit jaar ook niet. Zij liep een marathon in coronatijd!
Ik heb altijd gezegd: “Een hele marathon (42,195 km) ga ik nooit lopen. Dan breekt mijn lichaam aan alle kanten.”
Maar hoe kwam ik er begin 2021 dan toch bij om de uitdaging hiervoor te gaan trainen aan te gaan?
Ik heb dit rare idee toch grotendeels te danken aan corona.
In 2020 kwam er al veel tijd vrij, omdat andere hobby’s (terrasje, shoppen, feestjes met alcohol, motorritjes in Duitsland) stil kwamen te liggen.
Omdat Arjan, mijn man en trainingsmaatje, dat jaar voor een halve marathon wilde trainen, wilde ik wel meedoen. Maar veel vertrouwen had ik hier nog niet in. In het midden van het jaar liepen we dan toch onze halve marathon. In de tweede helft van het jaar volgden er voor mij nog meerdere halve marathons, waarvan ik er één in een tijd van minder dan twee uur heb gelopen.
Waar voor andere hardlopers misschien de klad erin kwam omdat ze de trainingen misten, ging het bij mij wel lekker. Ik miste zeker wel de gezelligheid van de gezamenlijke trainingen. Maar ik kon toch altijd wel genieten van het buiten zijn. Ik voelde me soms wel Forrest Gump (‘Run Forrest Run’) zonder de baardgroei.
Eind 2020 begon het iets eentonig te worden: oftewel, ik ging nadenken over een nieuwe uitdaging. Het zag er naar uit dat de trainingen en wedstrijden nog lang niet hervat zouden worden, dus ik moest zelf iets verzinnen. Zal ik dan toch…..? Wat moet ik anders met mijn vrije tijd? Wanneer de terrassen weer open gaan en de feestjes weer beginnen, wordt het een stuk moeilijker om consequent te blijven trainen.
Het zou natuurlijk geen wedstrijd worden maar een solorun. En ja hoor: in januari heb ik een trainingsschema opgezocht om in 13 weken van een halve naar een hele marathon te trainen.
Een schema met verschillende trainingssoorten, waarbij in het weekend de afstand van de duurloopjes steeds langer werden. Zo heb ik in het weekend dat de meesten op het ijs stonden en er genoeg sneeuw lag 30 km hardgelopen. Met dank aan de NAM die de wegen mooi sneeuwvrij houdt.
Ik liep nooit met muziek op de oren, maar als je met zo’n training drie uur bezig bent, dan is wat afleiding wel fijn. Ook zorgde ik ervoor dat ik iedere keer een nieuw rondje bedacht. Dat hield het leuk. Hardlopend naar Dalen, Dalerveen en omgeving. Hardlopend naar Bargerveen en weer terug.
Het was 20 maart dan zover. Ik ging de poging wagen. Gewapend met een drinkrugzak, banaan en sportgelletjes ging ik de strijd aan. Arjan fietste mee. De tocht ging naar Emlichheim, langs de Vecht naar Laar, Coevorden, Schoonebekerdiep, Katshaar, Turfcafé en naar huis. Onderweg werd ik aangemoedigd door mijn familie uit Ierland (via videobellen), en stond mijn vader om de paar kilometer langs de kant mij toe te juichen.
Op de punten dat het zwaar was (tussen de 20 en 30 km) zag ik mijn vaders auto vooral als ‘vluchtauto’. Maar hij vertelde me dat dit niet ging gebeuren. Na de 30 km kreeg ik weer iets meer vertrouwen dat het toch kon lukken.
“Bij de gedachte aan de finishlijn werd ik gewoon emotioneel, maar ik had nog een paar kilometers te gaan. Ik had inmiddels een vaag vermoeden dat de familie mij als verrassing stond op te wachten bij de finish. En wat een heerlijk moment is het dan dat je op je horloge de 42,2 km kunt afklokken en de familie met je mee geniet. En nu? Was het één keer en nooit weer? Of, wie weet, toch ook nog een keer een poging wagen in een officiële wedstrijd?“