Zodra ik aanbel, doet Chris Bloemberg de deur open. Terwijl ik mijn jas uit doe, hoor ik Miranda bezig met Marly van negen maanden, die door mijn aanbellen net uit de eerste slaap gehaald is. Maar al snel is de rust weergekeerd en zitten we aan de tafel. Ik vertel dat ik niet uit Schoonebeek kom en dat ik het heel leuk vind te horen waarom Nieuwe Buren ook voor Schoonebeek hebben gekozen.
“We wonen hier met ons vieren/vijven”, aldus Chris, “ik heb nog een dochter uit een eerdere relatie. Hiervoor heb ik achttien jaar in Coevorden gewoond. Dat was ook heel goed, maar met de nieuwe start voor een nieuw gezin voelt dit toch beter.”
Chris is in Emmen geboren, van daaruit verhuisd naar Valthermond, daarna naar een vakinternaat in Appelscha en vervolgens bij zijn ouders in Dalen. “Maar in Dalen is niks te beleven. Toen kwam ik een paar jongens tegen en ben ik naar Coevorden gegaan. Dat was dus achttien jaar geleden.”
Chris vertelt een indrukwekkend verhaal over zijn jeugd. Dat hij door het maatschappelijk werk op het vakinternaat terecht is gekomen. Niet omdat het aan hem lag, maar omdat de thuissituatie daarom vroeg. Hij is nu een grote stevige vent, maar in die tijd was hij een iel jongetje. Hij moest zich staande houden in een omgeving met jongens die overal uit het land ook in Appelscha geplaatst waren, maar die wél wat op hun kerfstok hadden. “Ik leerde dus heel veel, maar daardoor was ik slimmer dan menig ander, daarom ben ik toen naar de Buitenschool gegaan. Ik schaam me niet voor deze periode, en ik ben er zelfs wel trots op dat ik geworden ben wat ik nu ben.”
Veel extra werk
Chris werkt nu 21 jaar als seniorleider bij Intergas in Coevorden. In deze tijd van transitie naar gasloos werken is het heel druk. Er zijn veel innovaties op het gebied van verwarming, dat betekent veel extra werk. Volgens Chris kunnen we niet helemaal van het gas af. “Het zal wel een hybride systeem worden. Of, en dat is nog waarschijnlijker, we gaan over op waterstof.”
Miranda geeft aan dat zij een minder heftige jeugd heeft gehad. “Ik had een ‘standaardgezin met een vader, moeder en broer, het was een liefdevol, warm gezin. Tegenwoordig is dat ook meer een uitzondering. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar. Ik ben in Emmen geboren, ben daar naar school gegaan en ik heb in Borger, Aalden en Barger-Oosterveld gewoond. We hebben eerst samengewoond in Coevorden en nu wonen we dus in Schoonebeek.”
Miranda heeft met heel veel plezier in de kinderopvang gewerkt. “Dat lag op een gegeven moment op z’n gat en er was bijna geen werk te vinden. Na veel thuis te hebben gezeten en kleine baantjes te hebben gedaan, kwam ik een oud-collega tegen die opmerkte: ‘Kom bij ons solliciteren: ketels maken’. Dat leek me eigenlijk niks, maar ik kreeg een fulltime baan en het was qua afstand redelijk te doen. Dus ik heb dat toch maar gedaan. En na een half jaar sloeg de vonk over met Chris.” Marina werkt nu alweer vijf jaar bij Intergas.
Trots op positieve dingen
Na een zoektocht naar een huis dat aan hun eisen voldeed, kwamen ze in Schoonebeek terecht. “Ik wou heel graag naar Schoonebeek, omdat ik het dorpse karakter zo fijn vind”, merkt Miranda op. We hebben het er even over dat we hier in Drenthe best wat meer trots mogen zijn. Daarom zijn de argumenten die de mensen hebben om in Schoonebeek te gaan wonen zo belangrijk: de positieve dingen die genoemd worden, daar mogen we trots op zijn!
De zoektocht naar een huis begon wel nijpender te worden: iedereen in het gezin moest natuurlijk een plaatsje hebben. Liefe, de 11-jarige dochter uit een eerdere relatie van Chris, komt om het weekend. Ze vindt het heerlijk om met Yannick (2 jaar) te spelen. Maar ze was wel heel erg blij dat ze met Marly, die nu 9 maanden is, er een zusje bij kreeg.
Voor Chris en Miranda is het heel duidelijk: Coevorden is prima om te werken, om vrienden te bezoeken of voor je hobby, maar juist een fijne plek om te wonen vonden zij in Schoonebeek. “Dat is wat we onze kinderen gunnen en onszelf ook.”
Als ik vraag wat ze nog in Schoonebeek missen is een echt centrum’ en fatsoenlijke speeltuintjes. “Ze nodigen nu niet echt uit. Het is zo grauw en grijs. We hopen nu op de familieboerderij Isabelle, dat zal voor veel kinderen een uitje zijn om te kunnen spelen en te genieten. Qua winkels hebben we alles wat we nodig hebben, wel jammer dat De Witte Olifant nu dicht is; dat wordt een echt gemis voor het dorp.”