Dit keer interview ik Patrick Smeele, een makkelijke prater. “Ik ben geboren in den Haag en op mijn elfde naar Rijswijk verhuisd. Later is Patrick ‘op zichzelf’ gaan wonen in een ander deel van Rijswijk. Daar heeft hij 27 jaar gewoond.
De laatste vijf jaar begon het te knagen: “Waarom zou je hier nog blijven wonen?” “Er waren zoveel factoren die mij ergerden. Ik rijd op een vrachtwagen en daar heb je dagelijks dat je veel in de file staat. En dat was voor mij wel een factor. Maar de grootste factor zat eigenlijk meer in de omgeving: het gebouw, de overlast, de agressie, de vervuiling, ja, en op een gegeven moment stapelt zich dat op. En dan denk je aan je leeftijd en de mogelijkheid dat je nog elders iets op kan bouwen en dan ga je zoeken. De familie, die je achterlaat, vrienden en bekenden, dat is nog wel een puntje, maar de woonbeleving voelde zo niet goed dat ik de stap gemaakt heb.
Ik ben in Limburg, Brabant, Zeeland wezen kijken en ik had in Oosterhesselen een oude schoolvriendin wonen. Toen ik hier in de buurt ben gaan kijken. Coevorden en Emmen sprak mij niet zo aan. En daarna ben ik naar allerlei dorpen geweest. Toen kwam ik in Schoonebeek en had hier zo van ja! Je hebt hier nog voorzieningen met een bakker, restaurantjes, een slager, een supermarkt, een drogist. De wijk hier vind ik erg prettig. Ruim opgezet, laagbouw, veel groen. Ik wandel en fiets veel en zwemmen kan ik hier ‘om de hoek’, wat wil je nog meer? Het blijft natuurlijk een gok, maar het voelde heel goed. Het fijne vind ik ook dat je hier gewoon Nederlands kunt spreken. In Rijswijk wonen nu zoveel nationaliteiten dat er soms helemaal geen Nederlands gesproken wordt.”
Heb je hier het gevoel gehad te moeten integreren ‘als westerling’? “Wat? Hier? Nou, ik hoor van mensen dat dit soms wel lastig zou kunnen zijn, maar ik merk dat helemaal niet. Het is allemaal amicaal, allemaal vriendelijk.”
Hij heeft hier ook meer plezier in zijn werk omdat de omgeving hem nu veel meer laat genieten. De passie waarmee hij over de zuidoosthoek van Drenthe spreekt is opvallend.
“Mijn urgentie van vakantie is nu niet meer zo groot als vroeger. In Rijswijk ging ik drie keer per jaar weg. Je had gewoon regelmatig een ‘break’ nodig, omdat je in die hectiek van je woonomgeving leeft. En dat heb ik hier niet. En ik ga volgend jaar zeker niet meer in juni, want dan is hier veel te veel te beleven. Vakantie vind ik wel leuk, maar ik heb nu helemaal niet het gevoel dat ik er tussenuit moet.
“Mijn voornemen was om toch regelmatig naar familie en vrienden terug te gaan, maar ik vind die 500 kilometer heen en terug toch best veel en ik heb hier allerlei dingen te doen. De familie komt nu ook wel hier en ze begrijpen nu best dat ik het hier naar mijn zin heb. Het valt me op dat, als ik weer in de Randstad ben, de gesprekken veel ‘dieper’ gaan dan toen. Dus, al met al is het een goede keuze geweest om hier te gaan wonen.
Eigenlijk is het verhaal hoe ik hier terecht ben gekomen ook wel leuk om te vertellen. Ik ben aan het bellen geweest met makelaars hier in de buurt. De een kon wel wat voor me doen, de ander niet. Ik weet nog goed dat ik, in de vrachtwagen met bestemming Aalsmeer, een half uur aan de lijn hing met Pat Makelaardij. Dat was een heel fijn gesprek dat op een donderdag erna uitmondde in een telefoontje dat er een huis vrijkwam in Schoonebeek. Ik kreeg een kans om zeven uur op internet te kijken, maar ik moest om kwart over zeven weer naar een afspraak. Om even over zeven heb ik aangegeven interesse te hebben in het huis. En nu woon ik er! Geweldig!!
Ik ontdek steeds meer leuke dingen: Zo kreeg ik De Jaknikker in de brievenbus. Ik dacht wat is dat nou? Zo’n fullcolour magazine in dit dorp? Ik moest er eerst even om lachen, maar het is wel een prachtig blad en dat hebben veel dorpen niet”, besluit Patrick.
