Nieuwe Buren: ‘We gingen fluisteren omdat het stil was’

Wat is het toch steeds weer verrassend als je begint aan een nieuwe aflevering van de rubriek ‘Nieuwe Buren’. Gelukkig krijg ik, soms net op tijd ?, een nieuw adresje, en dan ga ik op pad in de hoop dat er weer een bijzonder verhaal uit komt. De vorige keer zat ik heerlijk in het zonnetje op een terras bij Rinus en Marie die na een periode van hard werken in Drenthe de rust hadden gevonden. Nou ja, ze waren nog hard aan het werk om het huis naar hun zin te maken. Vandaag ben ik bij Gerard en Wilma die hier al drie jaar wonen en dus al meer ‘gesetteld’ zijn.

Wilma en Gerard zijn met hun zonen Elias (11) en Louis (7) eind juni 2018 in Schoonebeek komen wonen. Arthur (2), weliswaar in het ziekenhuis in Zwolle geboren, is de enige (redelijk echte) Schoonebeker in het gezin.

Foto: Henk Bohmers

Gerard en Wilma zijn na hun trouwen in Kampen gaan wonen. De twee jongens werden geboren en Gerard werkte in Zwolle. En dan komt het zinnetje dat ik al vaker hoorde: “Drenthe trok altijd al”. “We zijn een paar keer op vakantie in Exloo en in Westerbork geweest en de ouders wonen in Emmen..”. 

En waarom dan vanuit Kampen naar Schoonebeek?, vraag ik. 
“We hadden onszelf een aantal eisen gesteld. Zo wilden we niet meer dan 45 minuten reistijd naar Zwolle hebben, omdat Gerard daar toen nog werkte. Dat hij inmiddels in Hoogeveen Adviseur Kwaliteit en Onderwijs is geworden is alleen maar een positieve meevaller. Maar goed, 45 minuten reistijd. Dan hadden we onze budgettaire voorwaarden én we wilden wel in een zanddorp, maar niet op een veendorp wonen”. Ja die laatste eis vraagt bij mij toch wel even iets aan verduidelijking….

“Nou, wij merken wel verschil in mentaliteit, in cultuur en sfeer”. “In een veendorp kom je er niet zo makkelijk tussen. Hier voelden we een en al hartelijkheid”. En ook Wilma en Gerard valt het groeten van elkaar erg op; het geeft gewoon een heel fijn gevoel van saamhorigheid.

Wilma kwam hoogzwanger naar Schoonebeek en zij heeft ervoor gekozen om een periode te ‘moederen’, zoals zij het zelf heel mooi omschrijft. Haar opleiding in makelaardij en bouwkunde komt haar nog wel van pas, maar wordt even aan de kant geschoven. De jongens vragen veel aandacht en die wil ze hen geven. Gerard geeft aan dat “Wilma nooit in een dorp heeft willen wonen”. Wilma knikt heftig; dat was inderdaad zo. Maar in Kampen hadden de jongens een plaatsje van 6 x 9 stoeptegels om heerlijk op te spelen. En hier is RUST en RUIMTE.

Die rust hebben Gerard en Wilma aan den lijve ervaren toen ze ’s avonds in de tuin zaten, de kinderen heerlijk op bed en zij de neiging hadden tegen elkaar te gaan fluisteren omdat het overal zo stil was.

Het is nu zo dat Wilma ook weer wat meer ‘de kriebels’ krijgt om, naast het moederen, andere dingen aan te pakken. En nu heeft zij als deskundige met bouwkundig inzicht werk gevonden bij diverse gemeenten in Zuidoost-Drenthe.

Wilma is wel over haar vooroordeel met betrekking tot een dorp heen: “Er heerst hier een fijne sfeer en een goede mentaliteit. De mensen kijken hier om naar elkaar”.

Foto: Henk Bohmers

Aan het eind van ons gesprek gaat het nog even over de jongens, die het zo leuk vinden van alles te ontdekken in de omgeving: de luchtbeschermingstoren, de ontstaansgeschiedenis van Schoonebeek, de link: Oosterse Bos, Middendorp, Westerse Bos, het kasteel van Coevorden en de strategie erachter. Dan komen er allerlei ideeën boven die leuk zouden zijn om te doen in dit kader. 

Als we opstaan om afscheid te nemen merkt Wilma op dat ze “nog geen moment spijt hebben gehad dat ze hier naar toe zijn gekomen”.

En Gerard heeft nog steeds een vakantiegevoel als hij naar buiten kijkt of ’s morgens de gordijnen van de slaapkamer opendoet. “En dat zowel ’s zomers als ’s winters!”