Vandaag ben ik te gast bij Piet en Jeanette Verschuren. Zij bijten het spits af in het tweede deel van de rubriek Nieuwe Buren waarin ik op bezoek ben bij de mensen die gekozen hebben voor de levensloopbestendige huizen die in Schoonebeek gebouwd zijn door M-frame Staalframebouw van Gerrit Kerkdijk.
Piet Verschuren heeft altijd in de haven van Rotterdam gewerkt. En als je daar eenmaal over begint te praten, raak je er niet snel over uitgesproken, want daar gebeurt heel veel en het is ook heel groot. Eind jaren 70 ging het gezin op vakantie naar vakantiepark Westerbergen in Echten. “Dat was voor ons zo ongeveer ‘buitenland'”, merkt Piet op. “Er reed maar één auto, en die was van ons. Dat is nu wel anders”. Ja, dat kan ik wel beamen, want we hebben nu zelfs een HUNEBED HIGHWAY!!!
Roetdeeltjes
Jeanette is buschauffeur geweest tot ze gingen verhuizen naar Schoonebeek, eerst op een touringcar en daarna op het openbaar vervoer. Dus beiden leiden ze een druk bestaan in de Randstad. Daarom genoten ze dan ook erg van de rust en de ruimte tijdens de vakanties in Drenthe. Dan komt er een moment dat Piet gaat kijken naar een ander huis en stuit op het project van de levensloopbestendige woningen. Dat is in Zuidoost Drenthe; redelijk bekend gebied, ook redelijk positief in hun ervaringen. Dus daarom maar eens verder gekeken. Jeanette heeft COPD en kreeg meer en meer last van de stof en roetdeeltjes die de industrie in het Europoortgebied produceerde. Ook het verkeer een de scheepvaart (ze woonden tenslotte prachtig aan de Oude Maas) droegen hun (roet)deel daaraan bij. Daarom snakte ze naar lucht.
Kerstverlichting
Wat trok jullie nu zo aan in dit project? “Nou, we misten de tuin. We woonden in een prachtig appartement met een mooi uitzicht, maar we misten de ruimte”. “We wilden graag zonnepanelen”. “Nu de regering toch stappen neemt alles van het gas af te halen, willen we daar ook stappen in zetten”. “En we willen graag meer vrijheid dan in onze flat”. “Hier kunnen we kerstverlichting ophangen waar we dat willen, daar klaagden de buren dat de lampjes op ons balkon flikkerden en daar hadden zij last van”.
Poort in de schutting
“We vinden hier de mensen wel vriendelijker. Daar moest ik wel aan wennen”, zegt Jeanette, “als ik begroet werd, dacht ik, “moet ik die kennen dan? Wie is dat? Later begreep ik dat het gewoon een fatsoensnorm is dat je elkaar groet als je elkaar tegenkomt”. Piet beaamt het, maar bemerkt toch al een lichter kentering… maar hij heeft ook weer een leuke positieve ervaring want de leverancier van de blokhut antwoordde op zijn vraag of hij ook een poort wilde plaatsen in de schutting: “Dat doen we hier niet”! “met andere woorden: een poort is hier niet nodig, je hoeft niet alles af te sluiten. Nou dat is in het westen wel anders”!
Frisse lucht
Op mijn vraag of ze hier nog wat missen wordt er opgemerkt dat ze voor boodschappen toch gauw even naar Coevorden of Nieuw-Amsterdam gaan. “Een tweede supermarkt zou voor de concurrentie wel goed zijn”, meent Piet. Jeanette vindt het wel fijn dat er in elk geval een grote drogisterij is in het dorp, die gelukkig ook open mag zijn. Als Piet hersteld is van zijn herniaoperatie, zijn ze vast van plan veel te gaan fietsen, veel van de ruimte te gaan genieten en veel frisse lucht in te ademen.