Jan en Sara Meijering zagen op een zondagavond op de televisie vreselijke beelden uit Oekraïne. De echtelieden keken elkaar aan en besloten dat zij wat moesten doen.
“Ik kreeg werkelijk kippenvel”, aldus Sara. De woning naast het huis van het echtpaar Meijering, onder hetzelfde dak, stond op dat moment leeg. Jan: “Wij verhuren dat normaal gesproken, maar wij vonden dat we daar best een gezin konden huisvesten.” Het paar is al wat ouder, maar nam dit graag op zich.
Zij belden naar de gemeente Emmen en zouden meer horen, maar dat gebeurde niet. Zij waren vasthoudend en zochten nogmaals contact, waarna zij het telefoonnummer van Takecarebnb kregen. Deze organisatie legt contacten tussen gastgezinnen en vluchtelingen. “Eerst”, vertelt Sara, “kwam een gezin, maar daar hadden we niet direct een klik mee. Dit gezin zag af van de woning. Toen kwam het gezin, dat er nu woont. “Zij kwamen eind juni kijken, een man, vrouw en twee zoons van 18 en 15 en zij hebben twee katten en twee honden. Zij verbleven toen in Parc Sandur. We hadden met hen wel meteen een klik. Een werkgroep van de kerk heeft binnen een paar dagen het huis schoongemaakt en zorgde voor meubels.”
“Het voelt als familie”
Het echtpaar Meijering heeft zelf geen kinderen, maar het gezin uit de vernielde stad Charkov voelt als familie. “Het voelt alsof het onze kinderen zijn. “Wij gaan elke zaterdag bij hen eten en zij komen ook bij ons. Ze willen zo graag wat terugdoen voor ons. Het is een werkzaam volk. Het is zo vertrouwd, het lijkt alsof ze hier al jaren wonen en ze mogen blijven zo lang ze willen.” De communicatie verloopt veelal via Google Translate. De Engelse taal biedt geen uitkomst, want het echtpaar Meijering en het echtpaar uit Oekraïne spreken deze taal niet.
Het Oekraïnse echtpaar werkt bij de textielreiniging in het ziekenhuis. Sara vervolgt: “Hij had een modezaak en zij was tandarts. De man komt oorspronkelijk uit Syrië en is met zijn ouders naar Duitsland gevlucht. Hij ontmoette zijn toekomstige vrouw en hij verhuisde naar Oekraïne. Nu moest hij weer vluchten. Zij zijn per auto gevlucht en konden niet veel meenemen. Zie het voor je: een gezin van vier personen, twee katten en twee honden in een auto, veel kun je dan niet meenemen. De auto was van een vriend, die werd doodgeschoten. Je ziet nog de deuk van de kogels in de auto.”
“Onze drijfveer is”, aldus Jan Meijering, “om wat voor hen te doen. De jongste zoon zag je de eerste weken niet, maar inmiddels voelt hij zich ook thuis. Hij gaat naar school in Emmen, de oudste zoon studeert online.” Het Oekraïnse gezin helpt regelmatig in en rond het huis. Nu de kersttijd nadert gaan de man uit het gezin en Jan Meijering samen kerstbomen uitzoeken.
Uit ons hart
Het echtpaar Meijering vraagt geen huur, maar krijgt wel een vergoeding. “Ze missen al zoveel, we willen hen het vel niet over de oren halen. Onze hulp komt vanuit ons hart, we willen er niets aan verdienen.” Er komen geregeld vrienden uit Oekraïne op bezoek. Jan en Sara lachen: “Ze praten snel en hard, het lijkt alsof ze ruzie hebben. Wij moeten er dan bij komen en het wordt dan altijd gezellig.”
De conclusie is duidelijk: “We zijn blij dat we dit kunnen doen.”
