Dizze maol wil ik je geern wat wark lezen laoten van schriefster Janny Alberts-Hofman.
Zie weur in 1929 as boerendochter geboren in Noord-Slien. Het leven op de boerderij van heur olde lu was drok en roezig. As klein wichie begun ze heur gedachten op papier te zetten. In 1953 trouwde ze met Geert Alberts en umdat Geert bij de NAM warkte, kwamen ze op Schoonebeek te wonen. Geert was deur zien wark veul van hoes. Janny was dan allén en har genog tied én inspiratie um te schrieven.
Verzörgingshoes
Het kan niet aans want vao wordt aold
langzamer sloft hie deur zien tied
waorin de dag met ’t uur vergiet
deur doen en denken smangs verdwaold
een glazen deur zoemt zachies dicht
een lange gang is hier de straot
vao’s stok tikt driftig op de maot
want aold krig nooit een nei gezicht
de kinder zegt, vao hol je goed
wij gaot hen hoes, tot d’aand’re week
maor vaoder zweeg en keek en keek…
is ’t daorum dat ze reren moet?
De hunestien
Mien haand glidt over roege stien
en uur en tied zuuk iegen wegen
de giesten die het graf oetstegen
laot mij de witte wieven zien
en in de scha van d’ekkelboom
gaot kinder oet de oertied daansen
um dikke stienen, die as kraansen
ligt um de rustplaots van de doôn
men vund hier under stof en zaand
de resten nog van potten, scharven
aal wat men met kreeg bij het starven
op reize naor de overkaant
in ’t schemerduuster van de gang
lig ieuwenlang ’t geheim gebörgen
heur ik, tot op de dag van mörgen
bij d’hunestien de hunenzang.
Een neie dag
De aodem van de dauw stig op
as offer, vraogend um een zegen
de mörgen gef een haandvol leven
waor ’t meins en deer bij naam weer rop
dat ik er weer an met doen mag
de bliedschup buundert in mij wakker
‘k doe ’t hek lös van mien kleine akker
de mörgen gef een neie dag.
Taol
Van taol
as buugzaam holt
bouw ik een ark
veiligheid
ik hamer woorden
tot een hoes
dat kan drieven
op mien gedachten
vrij
maor zukend naor diepgang
wordt het kwetsbaar
in draagkracht
dichterbij.
(Oet: ‘Het Zingende Zaand’)
