Veur mien gevuul he’k een jaor opsleuten zeten op oeze zolderkamer, die nou dienst döt as kantoor (in de wandelgangen nuumt ze mij ‘Filiaal Emmen’). Wat een opluchting daw dan nou weer hen kantoor mugt. Maor wa’k lichtkans nóg mooier vind, is daw eindelijk zommer kregen hebt. Wat döt dat toch veul met een mèens! Elkenien kreg weer wat kleur op de snufferd, de körte boksen, rokkies en zommerjurkies bint uut de winteropslag haald en het lek der op dat de miesten van oes nou ok een wat zunniger humeur kregen hebt.
Toch hef elkenien in de zommerverkaansie aandere wèensen. Zangeres Martijje kan daor over metpraoten. Zie is al een paor jaor vaste columnist van oes tiedschrift Zinnig en de verhaalties over heur gezin met drie kleine kinder bint een feest van herkenning veur elke older! Heur columns bint veurig jaor bundeld en as boek uutbracht. Hierin stiet ok heur column over het onweer in de zommervekaansie.
Onweer
Een warme, drukkende zummeraovend. Der zit onweer in de lucht. Ik lig op het grote bed met oeze peuter. De aander twee slaopt al. Hij hef net al dree verhaolties besteld in plaots van twee. Nao het veurlezen regelt e ok nog ‘knuffen’ op het grote bed. Dan heurt e een dikke donderslag. Hij kek wat bedrukt. ‘Mama, vlietui nie leuk.’ Ik leg hum oet dat het gien vliegtuug is, maor onweer. ‘Mama, ohweer nie leuk,’ brabbelt e. Hij kröp tegen mij an met zien warme peuterliefie. Ik hol zo van dit lekkere, dwingende kereltie in zien strakke rompertie. Het is evenpies lekker, zo met hum knuffeln op bed.
De dag was lang. Het is zummervekaansie en alhoewel het hiele gezin altied zin hef in vekaansie, giet zu’n vekaansiedag niet altied vanzölf. De wensen loopt wat oet mekaor. Ik bijveurbeeld zul wel geern ies deur een woonblad blaodern willen met pagina ’s vol pastelkleurige kussenties. Of cappuccino drinken op een terras. Lange wandelingen maoken over het Balloërveld. Of neie liedties schrieven, met mien boekie in de tuun. De raomen wassen. Maor de twee oldste jongens wilt liever tweeënveertig daogen hen Disneyland Parijs, speultunen, ijscoboeren, kermissen, zwembaoden met glijbaonen en aander vertier. Thoes is het ‘saaaaai’. Behalve as zij op ‘schermpies’ mugt.
Dat gef wel ies wat stried. De koppies komt dan op stand onweer. ‘Mama, wat moeten we dan doe-hoen?!’ Ik kom standaord met een batterij an ideeën. Maor hutten bouwen, kleien, tieken en blubber maoken in de zandbak bint niet de ideeën waor zij op zit te wachten. Ik maok mij wat zörgen. Hoe leer ik dizze verwende sikkies creatief te wezen en zölf dingen te bedenken as altied alles in de wereld veurhanden is, alles kant en klaor? Hoewel ik ze geern een preek geven wil over dat ze echt zuchzölf moet leren vermaoken en daj niet altied naor een speultuun gaon kunt of een scharm anzetten kunt, weet ik dat het nou gien effect hebben zal. Veur de sfeer in hoes is het beter um ien van oeze geheime waopens in te zetten: zölf metdoen. Dat betiekent: gien woonblad, gien cappuccino. Dus ik schmink, fiets, duw de schommel en ren under de sproeier deur. Unverdielde aandacht. Hopelijk kuj ze daor niet te veul van geven.
En nou lig ik mu van alle activiteiten op het grote bed met oeze peuter die inmiddels ronkt as een dieselmotor. Het mollige, warme proppie til ik zachies op, leg hum op de commode en schoef zien slaopzakkie an. Ik steek mien neus nog evenpies in zien hals. Dan stop ik hum in zien ledikantie met dree olifanten en twee beren.
Het onweer is alweer veurbij. Morgen kieken of der nog argens wat te doen is.