Vanof het moment dat de bezörger bij oes de kraant deur de veurdeur drukt totdat ik uut berre moet, drèei ik mij ungetwiefeld nog een paor maol um. Zeker weten doe’k het niet, want ik slaop zo vast da’k weinig metkrieg van wat er zuch ’s nachts en ’s mörgensvrog ofspeult in en um huus. Ja, behalve as oeze kat wat verkeerds eten hef en dat midden in de nacht over het dekbed (en dus over oes) weer uutspeit, maor daor zal ik niet wieder over uutweiden.
Die kraantenbezörger is dus al veur dag en dauw bij ’t pad um de kraanten op tied in de bus te kriegen bij de lezers. Ik weet niet hoe het je vergiet, maor zölf bin ik gien ochtendmèens. Het liefst lig ik tot een uur of elf op ’t nust. Heerlijk! En a’k wal an ’t wark moet en net uut berre bin, moej mij de
eerste tied niet an de veren kommen, want het wordt er niet gezelliger op zuw maor zeggen. Der möt eerst even wat brandstof in, dan giet het daornao al rap beter.
Oeze kraantenbezörger hef dan de euro’s veur die dag al weer verdiend. Lekker ontspannen trappend op de (al dan niet elektrische) fiets, jassie lös, muziekdoppies in de oren en de dagbladen mooi op tied overal in de bus. Maor sinds ik Knooien in ’t duuster van Andries Middelbos lezen heb, weet ik dat het een groot diel van het jaor hiel aans giet. Dan is het duuster as de kraantenbezörger op pad giet, vaak regent het, is het kold en is de brievenbus niet te vinden. Of kepot. Dan is het dus niks aans as knooien in ’t duuster um de kraanten op tied bij de abonnees te kriegen. (De titel van het
boek hef dus niks van doen met aandere nachtelijke activiteiten die aj lichtkaans in de kop kregen bij het lezen van de titel).
Middelbos lat in zien boek zien wat een dagbladbezörger zoal beleeft in de vrogge uurties van de dag. In 35 körte verhalen schetst e, in makkelijk leesbaor Drèents, pertretten van evenzoveul brievenbussen en de mèensen daorachter. Hie vertelt op een pakkende menier over brievenbuskleppen waor de dubbeldikke zaoterdagkraant niet deur past, over blaffende honden, doe-het-zölf brievenbussen en slietage an ’t benul.
Ok mien kraantenrondes doe ik al jaoren op klompen. Het vrolijke kleppern begunt al op de oprit tussen oens huus en dat van de buren. De huzen vörmt samen een soort klankkast die het klompkleppern in de vrogge mörgen beheurlijk verstarkt. Gelukkig lig allent de slaopkamer van oenze
zeun an de oprit en die is ’s mörgens nog met gien drie wekkers wakker te kriegen.
Waor ik het geklepper van mien klompen soms wal een probleem vien, is op de hoffies in de Dahlialaan. Ik zet mien fiets altied bij het eerste hoffie neer en bezörg de kraant daornao lopend bij vief adressen. De ruumte tussen de hoffies hef een goede akoestiek en het kleppern veroorzaakt
zoveul decibels da’k of en toe in stee van het voetpad een stuk gezon nim.
Vanmörgen vang ik in de supermarkt toevallig een gesprek op van twee vrouwlu uut de Dahlialaan.
Ze hebt het der over dat ze al jaoren terroriseerd wordt deur een klompenkerel die ’s mörgens in alle vrogte deur het hoffie bentert. ‘Wat een gaffel van een vent,’ zeg de ien. ‘Ja, een lompe dogge,’ antwoordt de aander. ‘Het lek wal of e het derom döt zoveul meugelijk kebaal te maken. Lest is e ok nog dwars deur het gezon hen klabanterd. Mien man har het net opnei inzeid. As e een volgende keer weer zoveul kebaal mak of nog iens deur de tuun bentert, is mien man in staot hum met zien eigen klompen een pak op peins te geven.’ Ik schoevel hiel veurzichtig wieder deur de winkel en besluut het ribbensmeer niet of te wachten.
Vanof mörgen draag ik schoenen bij het kraanten rondbrengen.