A’k een maol een foto van mijzölf met mien moe en mien dochter op Facebook of Instagram zet, dan bint er altied goenende die zegt daw zoveul op mekaar liekt. Nou dèenk ik zölf dat dat veural komp umdaj dan drie blondies mét alle drie een bril op de neus naost mekaar ziet. Allewal ik ok wal weet dat ik best op mien moe liek. En niet allén qua uterlijk!
Ofspraak is bij oes ofspraak: aw um een bepaolde tied met je ofspreekt, biw der ok dan. Wij laot oes allebei de kees niet van de stoet eten. Wij bint ijdel. En wij mugt geern alles weten. En van mien moe he’k ofkeken dat het aordig is um mangs even een kaortie of bloemegie te sturen. En daj altied geld in de haand, veur de haand én achter de haand hebben moet (dat har ze dan weer van mien oma leerd). En hiel belangriek: daj altied een bakkie dreuge worst metnimmen moet op vekaansie!
Da’k niet echt een goeie oprumer bin (en dan druk ik mij nog zachies uut) he’k niet van heur en is mien moe nog altied een doorn in het oog. Of ik dat nou van mien va heb, weet ik niet. Want veurdat die an oprumen toekomp, hef de warvelwind alles al wegwarkt.
Ik bin in de gelukkige positie da’k mien moe én mien va nog altied heb. En dat ze der ok altied veur mij west bint. Maor wat nou as je moe as vermist opgeven wordt nao een kooroptreden in Bad Neieschans? Dat overkwam Lisette. En het ienige wat nao heur verdwiening weervunden wordt, heur
rugtas is? Die blek leeg te weden, op een haorbössel nao. Is Lisette heur moe wat overkommen, of is zij uut vrije wil verdwenen? Der bint veul vraogen en maor weinig zekerheden. Zo begunt Verleuren, het neiste boek van Aagje Blink.
Verleuren is het neiste boek van schriefster Aagje Blink uut Emmen. Ze vertelt het verhaal van een tiener die heur moe van d’ien op aandere dag kwietraakt. Lukt het heur um de jaoren van slopende onzekerheid en twiefel onbeschadigd deur te kommen?
Het klinkt net asof der wat tegen het raam tikt. En heur ik nou de achterdeur? Ik hol mien aodem in.
Nee, toch niet. Ik bin klaorwakker. Hoe ik mien best ok doe, ik kom met gien meugelijkheid meer in slaop.
Um drei uur gao ik met lood in de schoenen opnei naor beneden. Het bedde van mien olders is leeg.
As ik mij umkeer richting kamer, komt pap van boeten. Hij hef een jas over zien pyjama an en badslippers an zien voeten. Ik snoef rooklucht op. Vrumd, pa rookt al jaoren niet meer.
‘Pap, ik bin zo ongerust over mam. Ze had al lang weerum weden moeten.’ ‘Ja,’ zeg pa, ‘ik vertrouw
het ok niet. Wij wacht nog een uurtie en dan moew maor ies zien.’ Der hangt niet allent rook um hum hen, ik ruuk ok zwietlucht. Pa rök eigenlijk altied lekker. De wastaofelkast stiet vol met lekkere verzörgingsproducten van hum. Niet zu’n wonder, want pap zit in die handel.
De volgende mörgen heb ik gien overheuring Engels. Ik gao hielemaol niet naor school. Mamme is niet thoeskommen. Ik bin bang en van slag. Pa blef gelukkig rustig. Hij troost mij: ‘Rustig, mien lieverd, der is vast een verklaoring veur.’
Het boek speult zich of in de umgeving van Börger en nemp je met in de belevingswereld van een Drèentse tiener die het iniens zunder heur mamme stellen möt. Wat döt dat met je? En met je umgeving? En koj daor nog weer overhen?